وبگاه نجوم کرمچاله

تقریبا چهار میلیارد سال پیش، مشتری در جایگاه فعلی خود در دسته بندی سیارات بیرونی قرار گرفت

وبگاه کرمچاله:ستاره شناسان باستانی این سیاره را به یاد پادشاهان رومی، ژوپیتر نامیدند. از دیگر نام‌های این سیاره مشتری و هرمز و پادشاه سیارات است.

.

ویژگی‌های فیزیکی سیاره مشتری

سیاره مشتری چهارمین شی درخشان منظومه شمسی است و تنها خورشید،قمر زمین, ماه و زهره از آن درخشان‌تر هستند.

سیاره مشتری پنجمین سیاره از خورشید و بزرگترین سیاره در سیستم خورشیدی است؛ جرم این سیاره 318 بار بیشتر از جرم زمین و یک هزارم جرم خورشید و از تمام سیارات منظومه خورشیدی دو نیم برابر بزرگتر است همچنین قطر مشتری 11 برابر قطر زمین و چگالی آن 33/1گرم در هر سانتی متر مکعب است.

این سیاره یک ستاره نارس است چون جرم آن کم بوده، دما در مرکز آن افزایش نیافته و همجوشی هسته‌ای اتفاق نیفتاده است. در نتیجه به جای ستاره به سیاره تبدیل شده است.به دلیل بزرگی این سیاره در آسمان شب می‌درخشد

پادشاه سیارات,مشتری ، جاذبه زیادی دارد، وزن در آن بیشتر از سیاره زمین است به طوری که اگر وزنه‌ای روی زمین 32 کیلوگرم باشد در این سیاره 84 کیلوگرم می‌شود

.

مگنتوسفر ( مغناطیس‌سپر، منطقه مغناطیسی پیرامون یک جرم فضایی ) سیاره مشتری بزرگ‌ترین پدیده در سیستم خورشیدی است؛ میدان مغناطیسی این سیاره 20 برابر از زمین قوی‌تر است

طول یک روز در سياره مشتری 

این سیاره در مدار بیضی شکل دور خورشید می‌چرخد و این چرخش 4333 روز زمینی(12 سال زمینی) طول می‌کشد. مشتری  دارای کوتاه‌ترین روز در منظومه شمسی است. یک روز در مشتری تقریبا 10 ساعت طول می‌کشد

ساختار مشتری

سیاره مشتری یک سیاره غولآسا از گاز، مایع و مقدار بسیار کمی سطح جامد است، سطح این سیاره ترکیبی از ابرهای فشرده شده و غلیظ قرمز، قهوه‌ای، زرد و سفید رنگ است؛ این ابرها در مناطقی با رنگ روشن به نام حوزه و مناطقی با رنگ تیره به نام کمربند به شکل ممتدو به موازات با استوا به طور منظم دور این سیاره می‌چرخند.

جو بالاتر مشتری از کمربندهای ابری تشکیل شده است، این ابرها ازعناصر کریستال‌ مانند آمونیاک، سولفور و ترکیب این دو ماده، پدید می‌آیند.

اتمسفر مشتری شبیه به خورشید این ستاره میزبان منظومه شمسی ما است که بیشتر از هیدروژن  و هلیوم درست شده است؛ تقریبا 90 در صد هیدروژن و 10 درصد باقیمانده از هلیوم و در صد کمی ازعناصر گازهای دیگر است.

در ریر جو مشتری، که پر از هیدروژن است، طبقات گاز هیدروژن فشرده شده، هیدروژن فلزی مایع و هسته یخی، سنگی و فلزی وجود دارد.

لکه‌سرخرنگ مشتری

سیاره مشتری به دلیل داشتن لکه سرخ رنگ، دارای معروفیت زیادی است؛ این لکه‌ نشانگر طوفانی بزرگ در سطح این سیاره است و با تلسکوپ‌های زمینی قابل مشاهده است، این طوفان به مدت حداقل 300 سال در آنجا بوده و آنقدر بزرگ است که 3عدد از زمین می‌تواند در آن، جا بگیرد.

اقمار پادشاه سیارات, سیاره مشتری

این سیاره دارای حداقل 63 ماه است؛ 4 عدد از بزرگ‌ترین و شناخته شده‌‍ترین این ماه ها که در سال 1610 توسط گالیله کشف شد که آیو (Io)، اروپا (Europa)، گانیمید (Ganymede) و کالیستو (Callisto) نام دارند. به این ماه ها اقمار گالیله ایی میگویند.این اقماربه راحتی با یک دوربین چشمی معمول در آسمان قابل مشاهده هستند.

گانیمید بزرگ‌ترین قمر در منظومه خورشیدی ما است.

آیو، فعال‌ترین آتشفشان‌های موجود در کل سیارات یا اقمارمنظومه خورشیدی را دارا,است.

کالیستو دارای کمترین انعکاس از چهار اقمار گالیله ایی است و  این مورد نشان می‌دهد که سطح آن ممکن است از سنگ و سخره تیره و بی رنگ تشکیل شده باشد.

اروپا، یک اقیانوسی با عمق ۱۰۰ کیلومتر دارد، گفته می‌شود میزان آب این قمر دو برابر زمین است و تماما سطح آن تا عمق 4کیلومتر یخ زده است.

قمر آیو

قمر اروپا

قمر گانیمد

قمر کالیستو

حلقه‌ سیاره مشتری

مشتری دارای تعدادی حلقه است، این حلقه‌ها خیلی چگال هستند و به‌ راحتی با تلسکوپ ها دیده نمی‌شوند.

اولین باری که کاوشگرها به سیاره مشتری نزدیک شدند، توانستند حلقه‌ سیاره مشتری را مشاهده کنند.

حلقه‌ سیاره مشتری از ذرات گرد و غبار که از برخورد اقمار کوچک‌تر مشتری با ستاره‌های دنباله دار به تشکیل گردیده؛  این حلقه‌ها توسط فضاپیماهای اکتشافی, کشف شدند.

سه حلقه مشتری به ترتیب زیر نام‌گذاری شده‌اند:

حلقه هاله به عرض 22800 کیلومتر، حلقه اصلی که حلقه‌ای نازک و نورانی است به عرض 6400 کیلومتر و حلقه تار عنکبوت که رقیق‌ترین و پهن ترین حلقه ، به عرض 8500 کیلومتر است.

نویسنده : کاووس پدیدار

وبگاه: کرمچاله    kermchale.ir

تلگرام: uoniverse@

کرمچاله/آرتمیس پدیدار

 داستان­‌های علمی-تخیلی اوایل قرن بیستم سیارۀ ناهید را به عنوان سرزمینی دلپذیر با دمای مناسب، جنگل، باتلاق و حتی دایناسور توصیف کردند. در سال ۱۹۵۰، افلاک­نمای هایدن در موزه­ تاریخ طبیعی آمریکا پیش از آغاز دوران مدرن شرکت­‌های فضایی بلو اوریجین، اسپیس ایکس و ویرجین گالاکتیک درخواست اولین ماموریت توریستی فضایی را کرد. متقاضیان تنها می ­بایست نشانی خود را ارسال کرده و مقصد مورد نظر خود از جمله سیاره ناهید را در برگه علامت بزنند.

به گزارش کرمچاله، امروزه سیارۀ ناهید مقصد غیرمحتملی برای توریسم فضایی تلقی می­ شود. همانطور که در ماموریت­‌های بسیار قبلی در چند دهۀ گذشته مشخص شد، این سیاره بیشتر از اینکه بهشتی برای توریست­‌ها باشد، دنیایی جهنمی با دمای بسیار بالا، جوی سمی و آلوده و فشاری خردکننده در سطح آن است. با این وجود، ناسا در حال حاضر مشغول انجام تحقیقاتی بر روی ماموریتی مفهومی و حامل انسان به سیارهی مریخ است. این ماموریت با نام ایده­ی عملی ارتفاع بالای ناهید شناخته می­ شود.

اما چگونه انجام چنین ماموریتی ممکن است؟ با وجود اینکه سیاره­ ناهید ۲ برابر سیاره­ عطارد از خورشید فاصله دارد، دمای سطح این سیاره (تقریبا ۴۶۰ درجۀسانتیگراد) بیشتر از عطارد است. این دما بیشتر از نقطۀ ذوب بسیاری از فلزها از جمله بیسموت و سرب است و حتی ممکن است این فلزها به صورت برف بر روی قله­ کوه­‌های مرتفع این سیاره ببارند. سطح این سیاره، زمینی غیرقابل کشت و مملو از سنگ­‌های بازالتی با ویژگی­‌های آتشفشانی و منطقه­‌های کوهستانی به اندازه­ یک قاره (بر روی زمین) است. همچنین سطح این سیاره از نظر زمین­‌شناسی جوان بوده و رویدادهای سطح­­‌سازی متعددی را تجربه کرده است. چنین رویدادهای شدیدی توسط تجمع گرما در زیر سطح اتفاق افتاده و باعث ذوب­ شدن سطح، آزادسازی گرما و انجماد دوبارۀ سطح شده است. به طور قطع چنین منظره­ای برای هر بازدیدکننده‌­ای، ترسناک است.

ماندن در جو

خوشبختانه ایدۀ اصلی ناسا از سفر به این سیاره، فرودآمدن بر روی سطح آن نیست و قرار است از جو چگال این سیاره به عنوان پایگاهی برای اکتشاف استفاده شود. هنوز به طور رسمی تاریخ دقیقی برای این ماموریت اعلام نشده است. این ماموریت طرحی بلند مدت بوده و به منظور موفقیت در آن از ماموریت­‌های کوچکتر آزمایشی بهره گرفته می­ شود. در واقع با تکنولوژِی امروزی امکان انجام چنین ماموریتی در حال حاضر وجود دارد. قرار بر این است از سفینه‌­های فضایی بالون شکل که قابلیت ماندن در هوا به مدت طولانی را دارند استفاده شود.

با اینکه ممکن است غافلگیرکننده به نظر بیاید، جو بالایی سیاره­ ناهید، شبیه‌­ترین محل به زمین در منظومه­ شمسی به حساب می­ آید. فشار و دما بین ارتفاع ۵۰ و ۶۰ کیلومتری سطح را می­توان با مناطقی در قسمت پایینی جو زمین مقایسه کرد. فشار جوی سیاره­ ناهید در ارتفاع ۵۵ کیلومتری تقریبا نصف فشار جوی زمین در سطح دریا است. در واقع اگر لباس فشار نداشته باشید مشکلی متوجه شما نخواهد بود زیرا این فشار تقربیا برابر با فشار هوا در قله کلیمانجارو است. همچنین شما نیازی به عایق­کردن خود ندارید زیرا دما در این منطقه بین ۲۰ تا ۳۰ درجه­ سانتیگراد است.

جو مناطق بالاتر از این ارتفاع چگالی لازم برای محافظت از فضانوردان در برابر تشعشعات یونیزه فضایی را دارد. فاصلۀ کمتر نسبت به خورشید نیز می­ تواند تشعشعات خورشیدی بیشتری را فراهم کند که می­توان از آن برای تولید انرژی استفاده نمود (حدود ۱٫۴ برابر). بالون مفهومی مورد نظر به دور سیاره شناور بوده و توسط باد جابجا می ­شود. این بالون می­ تواند به صورت موثر با مخلوط گازی قابل استنشاقی مثل اکسیژن و نیتروژن پر شده و خاصیت شناوری به بالون بدهد. امکان این عمل وجود دارد زیرا هوای قابل استنشاق چگالی کمتری نسبت به جو سیارۀ ناهید داشته و در نتیجه باعث بالا رفتن بالون می­ شود.

جو سیاره­ ناهید از ۹۷ درصد دی­اکسید کربن، ۳ درصد نیتروژن و مقادیر ناچیزی از گازهای دیگر تشکیل شده است. جو این سیاره مقادیر بسیار کمی از اسید سولفوریک را در خود دارد که باعث تشکیل ابرهای چگال شده و یکی از دلایل اصلی درخشش این سیاره در منظومه­ شمسی است. در واقع این سیاره حدود ۷۵ درصد نوری که از خورشید بر آن می­ تابد را بازتاب می­ کند. این لایه­ ابری شدیدا بازتابنده در ارتفاع ۴۵ تا ۶۵ کیلومتری سطح سیاره قرار داشته و اسید سولفوریک آن تا ۳۰ کیلومتر پایین‌تر وجود دارد. بنابراین طراحی بالون مورد نظر باید در برابر ویژگی خورندگی اسید سولفوریک مقاوم باشد.

خوشبختانه ما تکنولوژی لازم برای فائق آمدن به مشکل اسید موجود در جو این سیاره را داریم. برخی مواد موجود در بازار نظیر تفلون و چند نوع پلاستیک مقاومت بالایی در برابر اسید داشته و می ­توان از آنها در ساخت لایۀ بیرونی بالون استفاده کرد. با در نظر گرفتن تمام این عامل­‌ها، شما امکان قدم­ زدن بر روی سکویی در خارج از بالون را دارید. تنها لازم است مخزن هوا و لباس مقاوم در برابر مواد شیمیایی با خود داشته باشید.

زندگی بر روی سیاره­ ناهید؟

سطح سیاره­ ناهید توسط رادار کاوشگر آمریکایی ماژلان از مدار آن نقشه‌­برداری شده است. اگرچه، تنها چند محل بر روی سطح سیارۀ ناهید توسط کاوشگرهای ونرا از شوروی در اواخر دهه­ ۱۹۷۰ مورد اکتشاف قرار گرفته است. این کاوشگران اولین و تنها تصاویر سطح سیارۀ ناهید را به زمین بازگرداندند. به طور قطع شرایط سطحی سیاره ناهید کاملا خالی از هرگونه حیات به نظر می­ رسد.

اگرچه جو بالایی این سیاره داستان مجزایی دارد. انواع مختلفی از موجودات اکسترموفیلی در زمین وجود دارند که می­ توانند شرایط جوی منطقۀ قرارگیری بالون را تحمل کنند. گونه­‌هایی نظیر اسیدیانوس اینفرنوس (گونه­‌ای از آرکیا یا باستانیان) را می­ توان در دریاچه‌­های مواد مذاب ایسلند و ایتالیا پیدا کرد. باکتری­‌های هوابردی نیز در ابرهای زمین مشاهده شده است. هیچکدام از این موارد وجود حیات در جو سیارۀ ناهید را تایید نمی­ کنند اما امکان آن وجود دارد و می­ توان آن را با ماموریت پیش روی ناسا مورد بررسی قرار داد.

شرایط اقلیمی کنونی و ترکیبات جوی نتیجه­ی اثر گلخانه‌­ای افسار گسیخته‌­ای (اثر گلخانه­‌ای شدیدی که قابل برگشت نیست) است که سیارۀ ناهید را در اوایل دوران تاریخچه­ آن، از سیاره­‌ای قابل سکونت و شبیه به زمین به وضعیت فعلی آن تغییر داده است. در حالی که ما فعلا انتظار مشاهدۀ تغییرات گسترده در زمین را نداریم، مشخص است که شرایط فیزیکی مشخصی می­ توانند باعث ایجاد تغییرات عمده در اقلیم یک سیاره شوند.

ما می­ توانیم با آزمایش مدل­‌های اقلیمی کنونی با مقیاس شرایط شدید سیارۀ ناهید مشخص کنیم چگونه اثرات اقلیمی مختلف می­تواند منجر به تغییرات اقلیمی گسترده شود. بنابراین سیاره ناهید می­تواند ابزاری برای آزمایش خط قرمز مدل­‌های اقلیمی کنونی ما بوده و اطلاعاتی در خصوص سلامت بومی سیاره­ زمین برای ما فراهم کند. با اینکه سیاره­ ناهید نزدیکترین همسایۀ ما در منظومه­ شمسی است، هنوز ما اطلاعات کمی دربارۀ این سیاره­ در اختیار داریم. در نهایت درک علت وجود گذشته‌­ای کاملا متفاوت در دو سیاره­ مشابه می ­تواند به ما در فهم تکامل منظومه­ شمسی و حتی منظومه‌­های دیگر کمک کند.

                   artimis padidar

 کانال تلگرام کرمچاله: @uoniverse

چهل سال پیش، کاوشگرهای ویجر ۱ و ۲ سفر خود را از زمین آغاز کردند و تبدیل به دورترین کاوشگرهای در طول تاریخ شدند. این دو کاوشگر در مسیر ماموریت خود، از کنار غول­ های گازی چون، مشتری و زحل عبور کردند. کاوشگر ویجر ۱ پا را فراتر از منظومه شمسی گذاشته اما کاوشگر ویجر ۲ از کنار سیارات اورانوس و نپتون گذشت و هنوز مسیر بیرونی منظومه شمسی را طی می کند. 

به گزارش بیگ بنگ، تابستان جاری، چهلمین سالروز پرتاب این کاوشگرها به فضا می­باشد.(ویجر ۲، در ۲۹ مرداد و ویجر ۱ در ۱۴ شهریور) با وجود سفر طولانی و رسیدن به دورترین نقاط از زمین، هنوز کاوشگرهای مذکور در ارتباط با ناسا هستند و داده ­های ارزشمندی را به این سازمان ارسال می­ کنند. بنابراین می­ توان گفت علاوه بر رسیدن به دورترین نقاط در تاریخ، این ماموریت طولانی ­ترین ماموریت فضایی تاریخ نیز محسوب می­ شود.

علاوه بر رسیدن به دورترین نقاط ممکن، ویجر موفق به شکستن رکوردهای دیگری در زمینه ماموریت­ های رباتیک شده است. برای مثال، در سال ۲۰۱۲ میلادی، کاوشگر ویجر ۱ به اولین کاوشگری تبدیل شد که به فضای میان­ ستاره ­ای سفر کرده است. در این سو ویجر ۲ تنها کاوشگری است که ۴ غول یخی و گازی منظومه شمسی را مورد بررسی قرار داده است.(مشتری، زحل، اورانوس و نپتون)

از کشفیات این کاوشگرها می­ توان به رصد اولین آتشفشان­ فعال در خارج از زمین(در آیو قمر مشتری)، شواهدی از وجود اقیانوس در زیر سطح اروپا(قمر مشتری)، جو چگال اطراف تیتان(تنها جسم خارج از زمین که جو چگال و غنی از نیتروژن دارد)، سطح ناهموار میراندا قمر اورانوس(قمر فرانکنشتاین) و یخ­فشان­ های تریتون، بزرگترین قمر نپتون اشاره نمود.

لحظه پرتاب کاوشگر ویجر ۲ به فضا در سال ۱۹۷۹

این کشفیات کمک ­­های بی­شماری به علوم سیاره ­ای، اخترشناسی و اکتشاف فضا کردند و راه را برای ماموریت­ های بعدی از جمله ماموریت­ های جونو و گالیله، کاسینی-هویگنس و افق نو هموار کرد. توماس زوربوخن رئیس هیئت مدیرهه ماموریت­ های علمی ناسا در بیانیه ­ای خبری بیان کرد: «من معتقدم کمتر ماموریتی را می ­­توان یافت که از نظر ارزش با دستاوردهای چهل ساله ویجر برابری کند. ویجر به ما دریچه ­ای از عجایب کیهان باز کرد و حقیقتا سهم بزرگی در ترغیب بشر به ادامه اکتشافات فضایی ایفا کرد.»

اما چیزی که در مورد ویجر بیشتر در خاطره ­ها باقی می­ماند، محموله ویژه­ای است که این دو کاوشگر با خود حمل می­ کنند. هر فضاپیما چیزی را با خود به همراه دارد که به “بایگانی طلایی” مشهور است که شامل مجموعه ­ای از صداها، تصاویر و پیغام­ هایی در مورد زمین، فرهنگ و تاریخ بشر است. این اطلاعات به منظور ایجاد نوعی کپسول زمان و یا پیغامی برای تمدنی است که شاید وجود داشته باشند و این اطلاعات را بازیابی و مشاهده کنند.

همانطور که گفته شد، هر دو فضاپیما هنوز با ناسا در ارتباط بوده و داده ­هایی را به آن ارسال می­ کنند. کاوشگر ویجر ۱، تا زمان نوشتن این مقاله، ۲۰٫۹ میلیارد کیلومتر(۱۴۰ واحد نجومی) از زمین فاصله گرفته است. همچنان که این کاوشگر در فضا به سمت شمال پیش­­رفته و وارد فضای میان­ ستاره ­ای می­ شود، داده­ هایی در مورد موج­ های کیهانی به زمین ارسال می ­کند.(این موج­ ها در آن مکان ۴ برابر شدیدتر از اطراف زمین هستند)

محققان از این داده­ ها دریافتند که منطقه هلیوسفر(منطقه ­ای از منظومه­ شمسی که سیاره­ ها و بادهای خورشیدی در آن قرار دارند) به عنوان نوعی سپر تشعشعات عمل می­ کنند. به بیانی دیگر میدان مغناطیسی زمین ما را از بادهای خورشیدی محافظت می­کند(وگرنه جو زمین نابود می­ شد) و هلیوسفر نیز از سیاره­ های منظومه­ شمسی در برابر هسته اتم هایی که با سرعتی نزدیک به سرعت نور در حرکت­ اند، محافظت می­ کند.

در این سو ویجر ۲ حدود ۱۷٫۷ میلیارد کیلومتر(۱۱۴٫۳ واحد نجومی) از زمین فاصله دارد و در حال پرواز به سوی جنوب منظومه ­­شمسی می­باشد و تا دو یا سه سال دیگر وارد فضای میان­ ستاره ­ای می­ شود. ویجر ۲ نیز مشغول بررسی نحوه فعل و انفعال هلیوسفر با واسطه­ های میان­ ستاره ­ای، با استفاده­ از ابزارآلاتی برای اندازه ­گیری و بررسی ذرات باردار، میدان­ های مغناطیسی، موج ­های رادیویی و پلاسمای بادهای خورشیدی می­باشد.

با ورود ویجر ۲ به فضای میان­ ستاره­ ای، هر دو کاوشگر قادر خواهند بود که بصورت همزمان از دو محل مختلف به نمونه ­گیری از واسطه ­های میان­ ستاره ­ای بپردازند. انتظار می ­رود که با دریافت داده ­های هر دو کاوشگر، بتوانیم اطلاعات زیادی در مورد فضا و حتی نحوه شکل­ گیری منظومه­ شمسی بدست آوریم. مهم­تر از همه اینکه ما می­توانیم اطلاعاتی در مورد خطرات سفرهای میان­ ستاره­ ای بدست آوریم.

این مسئله که هنوز دو کاوشگر بعد از این همه مدت به فعالیت خود ادامه می­ دهند، کمتر از معجزه نیست. استاد فیزیک دانشگاه کال تک کالیفرنیا، معاون و مدیر قبلی آزمایشگاه پیشرانه­ جت ناسا و محقق پروژه­ ویجر،ادوارد استونز در این باره گفت: «۴۰ سال پیش وقتی که ما ویجر را پرتاب کردیم، هیچکدام از ما نمی­دانستیم که قرار است بعد از این مدت طولانی هنوز هم این ماموریت ادامه پیدا کند و کاوشگرها صحیح و سالم بمانند. هیجان­ انگیزترین چیزی که در ۵ سال آینده به دست این کاوشگرها کشف خواهد شد، چیزی است که ما حتی روحمان هم در آن مورد اطلاعی نداشت.»

از آنجایی که نیروی تولیدی این کاوشگرها با سرعتی حدود ۴ وات در سال کاهش می­ یابد، روشن نگه­داشتن کاوشگرها به امری چالش­ برانگیز تبدیل شده است. این امر مهندسان را مجبور ساخته است که به فراگیری نحوه اداره­ این دو فضاپیما با وجود کاهش همیشگی نیروی آنها بپردازند که در این راستا، مهندسان ناچار به بررسی اسناد و دستورالعمل­ های قدیمی این کاوشگران شده ­اند.

خوشبختانه، این موقعیت برای مهندسان و محققان قدیمی پروژه­ ویجر فراهم شده است که نظرات و تجربیات خود را در اختیار مهندسان فعلی ناسا قرار بدهند. در حال حاضر، تیم فعلی اداره­ کننده فضاپیماهای ویجر، تخمین می­ زنند که نیروی این کاوشگرها تا سال ۲۰۳۰ به اتمام خواهد رسید. گرچه این کاوشگرها بعد از اتمام انرژی نیز به مسیر خود ادامه خواهند داد و با سرعتی معادل ۴۸۲۸۰ کیلومتر بر ساعت و معادل یک واحد نجومی در هر ۱۲۶ روز، به اعماق فضا خواهند رفت.

با این سرعت، این کاوشگر تا ۴۰ هزار سال دیگر به نزدیک­ترین ستاره خورشید مانند خواهد رسید و تا ۲۲۵ میلیون سال دیگر، یک دور کامل در کهکشان راه­ شیری خواهد زد. بنابراین احتمال اینکه بایگانی موجود در ویجر توسط گونه ­ای با درک و فهم یافت شود بسیار بالاست و شاید این گونه باهوش بتواند زمین را پیدا کند و به ساکنان زمین در آن زمان، از زندگی ما در قرن بیستم بگوید. اگر فضاپیما با چیزی در فضای میان ­ستاره ­ای برخورد نکند، امکان دارد که این کاوشگرها به کار خود به عنوان پیغام بر انسان­ بعد از مرگ او ادامه دهد. به هر حال خوب است که از خود چیزی به یادگار بگذاریم!

کاووس پدیدار

                     کانال تلگرام : uoniverse@

                       کانال تلگرام:tablighatchee@

                        کانال تلگرام:beheshterockbaaz@

کرمچاله:فضاپیماهای دوقلوی ویجر 1 و 2 با هدف بررسی سیارات دورافتاده منظومه شمسی شامل مشتری، کیوان، اورانوس و نپتون در سال 1977 میلادی به فاصله 16 روز از یکدیگر به فضا پرتاب شدند.
ماموریت ویجر 1 و 2 به ترتیب در سال 1980 و 1989 به پایان رسید، اما این دو فضاپیما همچنان به سفر خود در اعماق فضا ادامه می دهند.

وقتی ویجر1 در سال 1990 با نگاهی به عقب از زمین عکس گرفت، یک نقطه آبی رنگ می دید.
این فضاپیما در این مدت ناظر تغییرات محیطی بوده که حاکی از قرار داشتن آن در منطقه مرزی منظومه است. دانشمندان در چند سال اخیر به دنبال جمع آوری شواهد خروج  این فضاپیما از منظومه شمسی بوده‌اند.