مقدمه 

کاووس پدیدار :

نجوم مطالعه در باب موادوچگونگی بوجود آمدن فضای فراسوی سیاره زمین است,که در این جهان,آسمان تا آسمان را اتمهای کوچکی را شامل میشود.منجمان تمام آنچه را در فضا عیان است مانند ستارهها,سیارات,کهکشانها,سحابیها,مواد تشکیل دهنده آنها و غیره را مورد مطالعه قرار میدهد, واین کار بدین جهت میباشد که چگونگی تشکیل وبوجود آمدن هرکدام از این اجرام را مشخص نمایند, یا اینکه این اجرام چگونه بر یکدیگر و فضای پیرامون خودتاثیر میگذارند و در گذشته چه سرنوشتی را طی نموده یا در آینده به چه سرنوشتی دچار میگردند.

بخشی از جهان ما و آنچه در آن اتفاق میافتد,اخترشناسی را شامل میشود,در واقع زمین مانند آزمایشگاهی برای ماست و ما هرچه را که درباره جهان میدانیم از آنچه در زمین میتوانیم ببینیم و دریابیم و تصور نماییم,سرچشمه گرفته است.

چگونه علم نجوم بوجود آمد؟

قبل از اختراع تلسکوپ ، در نزدیکی قرن هفدهم ، نجوم بر مبنای مشاهده با چشم غیر مسلح پایه گذاری شده بود. در ابتدا مردم از محل ستاره‌ها و سیارات در آسمان نقشه تهیه می‌کردند. متمدن ترینها برای نقشه برداری آسمان نظام داشتند و می‌دانیم که امروزه نجوم از نظریات یونانیان باستان سرچشمه می‌گیرد. در سال 150 میلادی یک منجم و ریاضیدان یونانی به نام کلودیوس بطلمیوس یک رساله درباره علم نجوم نوشت. او در آن 48 گروه ستاره‌ای که صورت فلکی نامیده می‌شدند را فهرست کرد ، مانند جبار ،برساووش و ... که بیشتر از اسامی اساطیر گرفته شده‌اند.

همانطور که ما هنگام نگاه کردن به ابرها ، آنها را به اشکالی از اجسام آشنا تصور می‌کنیم، همانگونه بطلمیوس در گروهبندی ستارگان اشکال آشنا را مشاهده کرد. همچنین بطلمیوس متوجه شد که به نظر ستارگان در سرتاسر آسمان حرکت می‌کنند، او گفت که تمام اجرام آسمانی به دور زمین که مرکز جهان بی‌حرکت ایستاده حرکت می‌کنند. این نظریه علمی برای قرنها پذیرفته شده بود. تئوری بطلمیوس راجع به جهان طرح زمین مرکز نامیده شد، زیرا در آن زمین در مرکز عالم قراردارد. 

چه موقع کشف شد که زمین بدور خورشید می‌چرخد؟

قبول این واقعیت مدتها طول کشید. در سال 1543 میلادی یک منجم لهستانی به نام نیکلاس کوپرنیک De Revolutionibus را منتشر کرد که مشخص می‌کرد سیارات به دور خورشید گردش می‌کنند، اما نظریه او با تعلیمات کلیسای کاتولیک مغایرت داشت و کلیسا قدرتمندترین سازمان اجتماعی و سیاسی آن زمان بود. عقیده‌هایی مانند طرح خورشید مرکزی که در جهان تفکر بدیع بودند سزاوار کیفر مرگ بودند.

بنابراین اگر هم تعدادی دیگر از منجمان طرح کپرنیک را می‌پذیرفتند از تصدیق کردن آن هراس داشتند. در سال 1632 گالیلئو گالیله ، یکی از برجسته‌ترین منجمان در طول تاریخ ، سرانجام یک کتاب در حمایت از نظریه کپرنیک منتشر کرد. کلیسای کاتولیک روم گالیله را برای محاکمه بخاطر بدعت گذارن احضار کرد و این منجم برای برگشتن از حرفش یا مرگ حق انتخاب داشت. گالیله دست از عقیده خود کشید اما کلیسا از پذیرفته شدن طرح خورشید در عرف نمی‌توانست جلوگیری کند (در سال 1992کلیسای کاتولیک روم رسما با گالیله و کپرنیک موافقت کرد). 

لطفا به ادامه مطلب بروید...

نیروی جسم سیاه و افزایش ابهامات در مورد آن

سایت نجومه,کاووس پدیدار:نیروی عجیب و جدیدی که به وجودش در جهان هستی پی برده‌ایم، رفته‌رفته ابهامات بیشتری برمی‌انگیزد. در گزارشی به بررسی اجمالی نیروی جسم سیاه پرداخته‌ایم

پژوهش جدید پرده از شناسایی یک پدیده‌ی عجیب پرده برداشته است که با نام نیروی جسم سیاه از آن یاد می‌کنند. این یافته‌ها نشان می‌دهند که تأثیر تابش بر ذرات پیرامون اجرام سنگین، می‌تواند توسط فضای احاطه‌کننده‌ی این اجرام و ویژگی‌های آن تقویت شود.

این کشف جدید می‌تواند بر نحوه‌ی مدل‌سازی‌های ما از چگونگی شکل‌گیری ستاره‌ها و سیاره‌ها تأثیر بگذارد و حتی به ما در پیدا کردن یک شکل تئوری از تابش کمک کند. شکلی از تابش که به سیاه‌چاله‌ها اجازه می‌دهد دچار فرانش شوند. منظور از فرانش در اینجا، بیرون راندن نوترون‌ها یا الکترون‌ها یا سایر ذرات توسط یک سیاه‌چاله است.

پیش‌تر در سال ۲۰۱۳، فیزیکدانان اعلام کردند که تابش‌های ساطع‌شده از اجرامی که به نام جسم سیاه شناخته می‌شوند، نه‌تنها می‌توانند روی مسیر ذرات کوچک تأثیر بگذارد، بلکه می‌توانند آن‌ها را به نزدیک‌تر شدن به‌سوی یکدیگر نیز وا‌دارند. نکته‌ی جالب‌تری که وجود دارد این است که در اجسام با جرم‌های پایین، نیروی رانشی یا هل‌دهنده می‌تواند قوی‌تر از کشش گرانشی در همان پدیده‌ها باشد.

اگر شما تاکنون به عبارت جسم سیاه برنخورده باشید، احتمالا این عبارت مفهوم گنگی برایتان دارد. باید اشاره کنیم که یک جسم سیاه به هر نوع جسم ماتی گفته می‌شود که نور مرئی را جذبی می‌کند، اما آن را بازتاب یا از خود عبور نمی‌دهد.

از نقطه‌نظر فنی، جسم‌های سیاه به‌طور تئوری به‌عنوان جسم‌های کاملی تعریف می‌شوند که نمی‌توانند هیچ نوری را بازتاب دهند. مثال‌های فیزیکی از قبیل نانولوله‌های کربنی به‌کاررفته برای ساخت پوشش‌های شگفت‌انگیز وانتابلکمی‌توانند تا مقدار زیادی به آن تعریف تئوری ارائه‌شده برای اجسام سیاه نزدیک شوند.

یکی از خطاهایی که شاید دچارش شویم این است که ما تمامی اجسام سیاه را به‌نوعی دارای رنگ سیاه هم قلمداد کنیم. این اجسام تابش‌هایی را از خود بسته به نوع حرکات ذرات خودشان ساطع می‌کنند و همین روند باعث می‌شود تا آن‌ها را به‌عنوان راهی سودمند برای تشریح ویژگی‌های گرمایی یک جسم در نظر بگیرند.

چهار سال پیش، گروهی از پژوهشگران استرالیایی به این نکته پی بردند که تابش‌های ساطع‌شده توسط یک جسم سیاه باید دارای تأثیرهای جالب‌تر و کنجکاو کننده‌تری نیز روی اتم‌های اطراف باشد.

پی بردن به این تأثیر به ما کمک می‌کند تا بدانیم که اتم‌ها با ایجاد تغییری توسط فوتون‌ها در اندازه‌ی حرکت خود، می‌توانند حرکت کنند یا اینکه تغییر مسیر دهند.

با فراهم شدن شرایط مساعد، اجسامی به‌اندازه‌ی یک سلول هم می‌توانند پیرامون یک پرتو یا تابش از نور دستخوش تغییر مسیر شوند. این رویداد در واقع پدیده‌ای است که اخیرا در نوعی تکنولوژی به نام گیره‌های نوری استفاده می‌شود.

فیزیکدانان اکنون بیش از یک قرن است که می‌دانند تابش‌های الکترومغناطیسی می‌توانند منجر به ایجاد تغییر در ویژگی‌های اتم‌های اطراف شوند. این اتفاق می‌تواند از طریق تأثیری موسوم به تاثیر استارک روی دهد. در این روند، اتم به‌منظور رسیدن به حالتی از انرژی پایین‌تر، جایگاه الکترون‌هایش را تغییر می‌دهد.

این اتفاق برای بالاتر بردن احتمال حرکت آن‌ها به‌سوی بخش‌‌های درخشان‌تر یک پرتوی نوری رخ می‌دهد. پژوهشگران در طی آزمایش‌های خود، آن‌ها را به‌صورت دوبه‌دو کنار هم قرار دادند. آن‌ها می‌خواستند نشان دهند که تابش گرمایی به چه شکل می‌تواند نه‌تنها منجر به از هم رانده شدن ذرات شود، بلکه به لطف تغییر استارک، می‌تواند باعث کشیده شدن پرتو به‌سوی جسم مورد نظر نیز شود. ماتیاس سون‌لیتنر از دانشگاه اینسبراک در سال ۲۰۱۳ و در گفتگو با پایگاه Phys.org چنین توضیح داده بود:

تأثیر متقابل میان این دو نیرو (یک نیروی جذب‌کننده‌ی متداول در مقابل یک نیروی رانشی ناشی از تابش) به‌طور روتین در آزمایش‌های نوری کوانتومی ملاحظه شده است؛  اما همواره از این نکته چشم‌پوشی شده بود که چنین رویدادی در مورد منابع تابش گرمایی نیز رخ می‌دهد.

با وجود اینکه نیروی مورد بحث به مقدار شگفت‌انگیزی ضعیف است، پژوهشگران نشان دادند که قدرت خالص کششی ناشی از تابش در واقع می‌تواند بزرگ‌تر از مقدار گرانش ناچیز ایجادشده توسط یک ذره‌ی ریز و داغ باشد و این گفته برای ذره‌های کوچک‌تر از یک دانه‌ی غبار صادق است. سون‌لیتنر همچنین توضیح می‌دهد:

این دانه‌های ریز میکرونی نقش مهمی در شکل‌گیری سیاره‌ها و ستاره‌ها در علوم شیمی مرتبط با نجوم ایفا می‌کنند. آن‌طور که از ظاهر ماجرا برمی‌آید، برخی از پرسش‌های بی‌پاسخ در مورد چگونگی تأثیر متقابل آن‌ها یا با گازهای هیدروژن اطرافشان وجود دارد. ما در حال حاضر، در مسیر انجام کاوش‌هایی هستیم تا به چگونگی تأثیر این نیرو اضافه‌ی جذب‌کننده بر دینامیک اتم‌ها و غبارها پی ببریم.

طی این چند سال، یک گروه دیگر از فیزیکدانان سعی داشته‌اند فعالیت نیمه‌کاره‌ی سون‌لیتنر و همکارانش را پی بگیرند.  تلاش آن‌ها به انجام کاوش روی تأثیر هر دو عاملِ شکل اجسام سیاه و همچنین تأثیر آن بر انحنای فضا-زمان پیرامون آن در این فرایند کشش و رانش نوری متمرکز بوده است.

آن‌ها همچنین میزان انحنای فضا یا توپولوژی مربوط به آن را پیرامون یک جسم سیاه کره‌ای و یک جسم سیاه استوانه‌ای حساب کردند و در ادامه به محاسبه‌ی این نکته پرداختند که تفاوت‌های بین این مقادیر به چه شکل می‌تواند نیروهای تابشی جسم سیاه را تحت تأثیر قرار دهد.

آن‌ها در پژوهش‌های خود پی بردند که انحنای جسم سیاه کره‌ای و توپولوژی فضای پیرامون آن دارای تأثیر بزرگ و چشمگیری بر نیروی جذب‌کننده‌ی ناشی از هر دو پدیده‌ی گرانش و زاویه‌ای که در آن تابش‌ها به ذرات برخورد می‌کنند، هستند.

اما این حالت برای سیلندر استوانه‌ای با سطح کناری صافش روی نداد و اثر جسم سیاه هم در آن چشمگیر نبود. در حالی که باید در نظر داشته باشیم که تأثیری که از آن صحبت می‌شود، در مقیاس آزمایشگاه یا حتی در مقیاس‌های بزرگ‌تری همانند سایز خورشید خودمان نیز مشهود نخواهد بود؛ اما برای اجسام با جرم‌های بسیار بالا همانند ستاره‌های نوترونی یا برخی از اشکال بسیار عظیم‌تری که قابلیت خمیده کردن فضا- زمان را دارند، این تأثیر می‌تواند باعث ایجاد تفاوت‌ها و نتایج قابل ملاحظه‌ای شود. سلیو مونیز از دانشگاه ایالتی Ceara در برزیل، در این باره در گفتگو با پایگاه Phys.org چنین توضیح داده بود:

ما بر این باوریم که تشدید نیروی جسم سیاه ناشی از منابع فوق ثقیل می‌تواند به‌طور قابل رؤیتی بر پدیده‌های مرتبط با آن‌ها تأثیرگذار باشد؛ پدیده‌هایی از قبیل ساطع شدن ذرات بسیار پرانرژی و شکل‌گیری دیسک‌های حاصل از انباشتگی ذرات پیرامون سیاه‌چاله‌ها.

 تیم پژوهشی همچنین یافته‌های قبلی را روی نیروی جسم سیاه و به مفهومی تحت عنوان تک‌قطبی جهانی اعمال کردند. تک‌قطبی جهانی به نقطه‌ای تئوری اطلاق می‌شود که شبیه به یک بار الکتریکی است و می‌تواند شکل فضای پیرامون یک ذره را بدون گرانش تحت تأثیر قرار دهند. آن‌ها همچنین یافته‌ها را با تئوری مرتبط با تاب‌خوردگی دیگری موسوم بهرشته‌ی کیهانی نیز مورد سنجش قرار دادند. مونیز در این مورد چنین توضیح داده است:

کار اخیر ما در واقع نیروی جسم سیاه کشف‌شده در سال ۲۰۱۳ را وارد مقوله‌ی گسترده‌تری می‌کند؛ مقوله‌ای که با منابع قوی گرانشی و اجرام بسیار عظیمی همانند رشته‌های کیهانی و همچنین موارد پیش پا افتاده‌تری که در ماده‌ی چگال یافت می‌شوند، مرتبط خواهد بود

                                  کانال تلگرام : uoniverse@

                   ربات تلگرام : uoniverse_bot@

 

 

در 25 می 2017 ، رصدخانه دینامیک خورشیدی ناسا (SDO) ، در هنگام گذر ماه از مقابل خورشید موفق به رصد خورشیدگرفتگی ناقص در فضا شد. این گذر تقریبأ تا یک ساعت بین 2:24 تا 3:17 بعد از ظهر به طول انجامید به گونه ای که تا 89 درصد خورشید توسط ماه از بخش فوقانی آن پوشیده شد. حلقه ی افق ماه از این نما کاملا قابل رؤیت است چرا که بدلیل عدم وجود اتمسفر در آن امکان انحراف نور خورشید وجود ندارد.

منبع :وبسایت سازمان فضایی ناسا

                                              کانال تلگرام کرم چاله :     🆔@UONIVERSE    

                                           ربات تلگرام کرم چاله :  🆔@UONIVERSE_BOT                   

تصویری از افق رویداد یک سیاه چاله

کرمچاله/کاووس پدیدار :

چندی پیش تلسکوپهای ویژه ایی که در سرتاسر زمین مستقر میباشند در پی تصمیم دانشمندان و بطور همزمان دریک پروژه علمی ماموریت یافتند که با پشتوانه همدیگر مرکز کهکشان راه شیری را جهت تصویربرداری از سیاهچاله ایی که در مرکز کهکشان وجود دارد, مورد رصد و تصویر برداری قرار دهند.

بدین ترتیب دانشمندان موفق گردیدند اطلاعات بسیاری از سیاهچاله نسبتا پرجرمی که در مرکز کهکشان راه شیری قرار گرفته بدست آورند"این روند برای اولین بار است که درتاریخ علم نجوم اتفاق میافتد" که تمام ابزارهای دقیق رصدی و آشکارسازهای ذرات برای یک هدف "در روی زمین با هم تشکیل یک شبکه گسترده و   یک ابر تلسکوپ با قابلیتهای بسیار برای رمزگشایی بزرگترین و ناشناخته ترین سوال علم نجوم و اختر شناسی را بدهند.

تقریبا"درمرکزی ترین نقطه کهکشانهای عالم هستی یک جرم بزرگ با گرانشی باورنکردتی بنام سیاهچاله در حال فعالیت میباشد"به نقطه ایی از این سیاهچاله که در آن تمامی قوانین شناخته شده علم فیزیک کاربردشان از بین میرود و دیگر معنایی ندارند"افق رویداد سیاهچاله گفته میشود،منظور از این گفته این است که در این نقطه از فضا"زمان ذرات نور بداخل تاریکی بینهایت کشیده میشوند بدون آنکه بتوانند از خود بازتابی داشته ویا جایی را روشن نمایند،"زمان به مفهومی که میشناسیم ماهیت خود را از دست میدهد ،یعنی زمان صفر میگردد"معادلات نسبیت از بین میروند وقوانین مکانیک کوانتوم و کوانتوم دیگر صادق نیستند و کسی نمیداند بر سر ذراتی که اسیر گرانش سیاهچاله گردیده اند چه میاید.یک بی نظمی تمام و کمال بدون آنکه سرنوشت جرم و ماده و انرژی مشخص گردد،آنجا در جریان است.

برای آنکه تصویری از افق رویداد یک سیاهچاله را بدست آوریم"باید تمام تلسکوپهای بزرگ و دقیق در سرتاسر جهان در یک لحظه وبطور همزمان بسوی مرکز کهکشانمان" راه شیری" نشانه رفته و شروع به رصد و ثبت دقیق وقایع در جریان نمایند.

(کمان ای)نام سیاهچاله نسبتا"پر جرمی میباشد که در مرکز کهکشان راه شیری وجود دارد (sagittarius A)

وافق رویداد آن احتمالا"جزو بزرگترین افق رویدادها است"از نسبت بزرگی آن همین کافی است که بدانید برای شناسایی آن باید با شبکه ایی کردن تمام ابزارآلات رصدی بر روی زمین،تمام داده هایی که از مرکز کهکشان میاید را جمع آوری و پردازش نمود.

با توجه به پیشرفتهای علمی و تکنولوژیکی مخصوصا"فناوریهای پیشرفته فضایی تا به امروز موفق نگردیده ایم تا از افق رویداد یک سیاهچاله که وجودش تقریبا" برایمان مسجل شده تصویری بدست آوریم و این خود اهمیت ماموریت اخیر دانشمندان را برایمان روشن مینمایدبرای این منظور باید چندین ماه تمام داده های دریافتی از مرکز کهکشان را جهت پردازش در سوپر سرورهای بزرگ و پیشرفته مورد بررسی قرار داد،دانشمندان امیدوارند که تا قبل از پایان سال 2017 میلادی بخشی از این اطلاعات مورد تحلیل قرار گیرد تا شاید بتوان اولین تصاویر از افق رویداد یک سیاهچاله را بدست آورد.
خبر انتشار اولین عکسها از سیاهچاله هم اکنون هیجان زیادی را در میان دانشمندان بوجود آورده است تا جایی که همگان در انتظار این رویداد علمی هستند.
شما چطور؟آیا تا به حال به این فکر کرده اید که یک سیاه چاله ممکن است چگونه باشد؟
نظرات خود را در این باره برای ما ارسال نمایید تا در ادامه این مقاله درج گردد.

                                 کانال تلگرام کرمچاله : 🆔@uoniverse

                        ربات تلگرام کرمچاله : 🆔@uoniverse_bot

🔴اگر شما هم دوست دارید به جمع کاشفان ابرنواخترها بپوندید، فرصت شرکت در پروژه علوم شهروندی دانشگاه ملی استرالیا را از دست ندهید.

ابرنواخترها انفجار ستاره هایی هستند که جرم بیشتری نسبت به انفجارهای«نواختری»دارند،وقتی جرم و سوخت ستاره ایی پرجرم به پایان می‌رسد و دیگر انرژی برای سوختن ندارد،نیروی گرانش بر آن برتری یافته و ستاره شروع به منقبض شدن میکند،در این حالت به دلیل عدم وجود فشار داخلی،ستاره شروع به فروریزش و فروریختن در خود میکند،اگر سرعت این خود انهدامی زیاد باشد یک انفجار ابرنواختری اتفاق میافتد.

نورستاره منفجر گردیده به درخشانی یکصد بیلیون بیلیون بیلیون بیلیون،ستاره موجود در کهکشان میزبانش میباشد و تقریبا وسعت زیادی از کهکشان را روشن مینماید،این انفجار می‌تواند به محققان جهت بررسی ابعاد عالم بطور قابل ملاحظه ایی کمک نماید و می‌توانند به کمک آن میزان گسترش عالم را اندازه گیری نمایند و حتی علت گسترش عالم را بهتر بشناسند،همچنین با شناسایی اینکه چه مقدار از نور ستاره محو شده است می‌توانند فاصله آن را نسبت به زمین تخمین بزنند.

      تصویرِ پرتو ایکس، دارای چند طول موج از باقی‌ماندۀ ابرنواختر کپلر به نام اس‌اِن ۱۶۰۴ (SN 1604) که تلسکوپ فضایی چاندرا آن را ثبت کرده است

امتیاز تصویر: NASA/ESA/JHU/R.Sankrit & W.Blair

در این پروژه داوطلبان از طریق اینترنت و آنلاین درآدرس سایت www.zooniverse.org تصاویر گرفته شده از ماهواره اسکای مپ در NAU را مشاهده می نمایند و اگر به مورد جدید و یا عجیبی برخورد کردند بر روی همان محل در عکس ضربه زده و جای مورد نظرشان را مشخص مینمایند تا محققان در این زمینه شروع به بررسی نمایند،نخستین فردی که یک جرم را به عنوان یک ابرنواختر شناسایی نمود،پس از بررسی و تحقیق محققان،اگر مورد مشخص گردیده مورد تایید قرار گرفت وی به عنوان کاشف آن شناخته میشود و ابرنواختر تازه کشف شده به نام وی نامگذازی و ثبت میگردد.
تلسکوپ اسکای مپر، تلسکوپی ۱/۳ متری است که هر ماه هزاران عکس از آسمان نیمکرۀ جنوبی به منظور کشف ابرنواختر تهیه می‎کند. به‌این‌ترتیب، با مشارکت هزاران نفر در هر دقیقه تصاویر بسیار زیادی را می‎توان بررسی کرد، کاری که یک محقق به تنهایی و در طول یک سال باید انجام دهد.
پروژه‎های علوم شهروندی پلی بزرگ و مهم برای ارتباط بین تحقیقات علمی و مشارکت عمومی علاقه‎مندان هستند و سبب سرعت بخشیدن به مطالعات علمی می‎شوند. دکتر مولر، عضو آموزشگاه تحقیقات نجوم و فیزیک نجومی ای‌اِن‌یو، معتقد است: «ما به دنبال ابرنواخترهای نوعIa برای اندازه‌گیری سرعت انبساط هستیم و به کمک آن‎ها می‎توانیم انواع دیگر ابرنواخترها که درخشندگی بین دو هفته تا چند ماه را دارند، پیدا کنیم.»

منابع: astronomy.com و anu.prezly.com
ریحانه رادی/ مجله نجوم
کاووس پدیدار/کانال تلگرام وساطت کرمچاله

                                                          کانال تلگرام : uoniverse@

                               ربات تلگرام کرمچاله : uoniverse_bot@

کرمچاله،کاووس پدیدار:

ممکن است که میلیاردها جهان، درست در بیرون از جهان ما وجود داشته باشند. دانمشندان سالیان مدیدی به دنبال یک توضیح برای جسم تاریک در «تابش زمینه کیهانی» به جا مانده از بیگ بنگ یا همان انفجار بزرگ بوده‌اند. طیف وسیعی از توضیحات مختلف مطرح شده است اما دلیل اصلی احتمالاً ملموس و مفهوم نباشد. البته در واقع می‌تواند یک جهان موازی باشد.

ممکن است که میلیاردها جهان، درست در بیرون از جهان ما وجود داشته باشند. یک «نقطه‌ی سرد» (Cold Spot) اسرارآمیز در فضا می‌تواند مدرکی دال بر وجود یک جهان موازی باشد.

دانمشندان سالیان مدیدی به دنبال یک توضیح برای جسم تاریک در «تابش زمینه کیهانی» به جامانده از بیگ بنگ یا همان انفجار بزرگ بوده‌اند. طیف وسیعی از توضیحات مختلف مطرح شده است اما دلیل اصلی احتمالاً ملموس و مفهوم نباشد. البته در واقع می‌تواند یک جهان موازی باشد.

این ناحیه (جسم تاریک) به طور مشخصی می‌تواند در نتیجه‌ی برخورد دو جهان با یکدیگرباشد. این مدرک می‌تواند اولین مدرکی باشد که تاکنون برای فرضیه‌ی چند جهانی ارائه شده است. فرضیه چند جهانی بر وجود میلیاردها جهان دیگر (برخی از آنها شبیه به جهان ما) درست در بیرون از جهانی که ما می‌توانیم مشاهده کنیم، در حال حرکت باشند.

«تابش زمینه کیهانی» تمام آسمان را پوشش می‌دهد و دانشمندان توانسته‌اند که نقشه‌ای ازاین تابش در سراسر جهان ترسیم کنند. این تابش تقریباً به طور یکنواختی توزیع شده ودارای دمای یکسانی است، اما در این بین، یک «نقطه‌ی سرد» اساسی جلوه‌گری می‌کند.

تاکنون،پرطرفدارترین توضیح این بود که جسم تاریک در نتیجه‌ی یک خلأ عظیم است. دانشمندان حالا این موضوع را اینگونه مطرح کرده‌اند: جایی که «نقطه‌ی سرد» می‌تواند دیده شود، در واقع یک فضای عظیم مملوء از جهان‌های مختلف است.

امایک بررسی جدید با نگاهی ریزبینانه‌تر از همیشه به «نقطه‌ی سرد»، نشان داد که جسم تاریک نمی‌تواند تحت مدل استاندارد کیهان‌شناسی و این جهان، نتیجه‌ی چنین خلأیی باشد.ممکن است که همچنان چیز ناشناخته‌ای در علم فیزیک وجود داشته باشد – اما همچنین ممکن است که این نقطه در نتیجه‌ی یک برخورد بین دو کهکشان باشد.

روآری مکنزی (Ruari Mackenzie) ازدانشگاه دورهام اظهار کرد: «خلأهایی را که ما شناسایی کرده‌ایم، نمی‌توانند «نقطه‌یسرد» را بر اساس استاندارهای کیهان‌شناسی توضیح بدهند. این امکان نیز وجود دارد که برخی از مدل‌هایی خارج از این مدل‌های استاندارد بتوانند در آینده مطرح شوند تااین دو را به هم مرتبط کنند اما اطلاعات و داده‌های ما، محدودیت‌های سختگیرانه ومحکمی را روی هر تلاشی که بتوان انجام داد، قرار داده است.

محققان می‌گویند که احتمال کمی وجود دارد که «نقطه‌ی سرد» به طور اتفاقی پدید آمده باشد وبه احتمال بیشتر می‌تواند در نتیجه‌ی وقوع چیزی بسیار ناشناخته باشد.

تام شانکس (Tom Shanks)اظهار کرد: «این بدان معناست که ما نمی‌توانیم به طور تمام و کمال این گفته را ردکنیم که نقطه‌ی سرد به دلیل یک نوسان غیر محتمل (توضیح داده شده توسط مدل استاندارد) حادث شده باشد. اما اگر این دلیل، پاسخ ما نباشد، در این صورت باید به دنبال توضیحات عجیب و غریب‌تری باشیم.

وی همچنین افزود: «شاید مهیج‌ترین مورد در این میان، این است که «نقطه‌ی سرد» درنتیجه‌ی یک برخورد بین جهان ما و یک جهان حبابی دیگر پدید آمده است. اگر بررسی وآنالیز ریزبینانه‌تری از داده‌های «تابش زمینه کیهانی» یا همان «CMB»، این موضوع را اثبات کند که همین مورد است؛ در این صورت، «نقطه‌ی سرد» می‌تواند به عنوان اولین مدرک برای اثبات فرضیه چند جهانی مطرح شود - ومیلیاردها جهان دیگر شبیه به جهان ما می‌توانند وجود داشته باشند.

محققان هم اکنون امیدوارند که آزمایش و امتحان بیشتری را روی «تابش زمینه کیهانی» انجام دهند تا به قابل پذیرش بودن فرضیه‌ی جهان موازی پی ببرند.

(تابش پس زمینه کیهانی یا CMB) نقشه ایی است که ماهواره cobeو به موازات آن ماهوارهWMAP از اختلالات  دمایی بوجود آمده در لحظه انفجار بزرگ طی ۱۰ سال جمع آوری ذرات ریز کیهانی و حرارت انفجار بزرگ ترسیم کرده اند،عجیب ترین قسمت این نقشه جایی نمایان میگردد که طی انفجار حرارت آن به طور مساوی و یکنواخت در پهنه گیتی منتشر نشده و قسمتی از این منطقه که در شعاع این انفجار قرار دارد بطور عجیبی سردتر از قسمت‌های دیگر قرار دارد،فرض بر این است که حجمی ناشناخته مانع از رسیدن حرارت به این منطقه گردیده است ، در زیر نقشه ایی را که اختلالات دمایی انفجار بزرگ رانشان میدهد درج نموده ام/کاووس پدیدار/)

      کانال تلگرام :  uoniverse@

             کانال تلگرام تبلیغاتچی : TABLIGHATCHEE@